Het moet wel toeval zijn, want net op het moment dat ik op zoek moet gaan naar info over deze band, zodat ik iets zinnigs kan schrijven over “Vol. III” kondigen zij hun “Vol. 4” aan. Nu ik dat derde volume een aantal keren beluisterd heb -ik kende het negental niet, al zijn de namen van sommigen van hen mij wel bekend- ben ik behoorlijk onder de indruk gekomen van hun “ver-van-de-platgetreden-paden”-muziek en kijk ik dus al meteen uit naar het vervolg.

Maar toch even situeren: het orkest id oàit gesticht door drie muzikanten die we kennen uit de groep Oxyd: klarinettist Julien Pontvianne, toetsenman Alexandre Herer en trompettist Olivier Laisney stonden aan de wieg van de grote boreling, waar tegenwoordig ook vier vrouwen deel van uitmaken, van wie fluitiste Fanny Ménégoz wellicht de bekendste is, omdat ze ook deel uitmaakt van de fanfare XP van Magic Malik.

Verder zijn er Sakina Abdou (sax), David Chevallier (gitaar), Amélie Grould (vibrafoon), Maïlys Maronne (toetsen) en Thibault Perriard (drums), samen dus negen muzikanten, zonder twijfel klassiek en goed opgeleid, die samen een passie delen voor minimalistische muziek.

Met z’n allen schreven ze aan de zeven nummers, die samen een half uurtje hoogst intrigerende maar perfect beluisterbare muziek, waarbij “How Prince Kaya made a Doll and it up in the Rice Fields” de hoofdmoot uitmaakt. Dat zijn drie stukken van een kennelijk groter geheel, waarin de band zich toelegt op de automaten: ze willen daarmee dieper ingaan op de neiging van de mens om de dingen te automatiseren en het ware leven na te bootsen.

Klinkt best ingewikkeld, maar het auditieve resultaat klinkt nergens “moeilijk” of “gezocht”, integendeel: het muzikale kader dat uitgetekend wordt, is de hele tijd erg meeslepend en boeiend en biedt de ruimte aan elk van de instrumenten om zich helemaal repetitief uit te leven.

Zullen ze hiermee de hitlijsten halen? Dat nu ook weer niet, maar ik kan me nu ook niet voorstellen dat iemand krijsend de zaal zou uitlopen, als hij deze band deze stukken live hoort spelen. Bijzondere plaat van een gezelschap dat ik graag leerde kennen en dat me nu al benieuwd maakt naar het vervolg van zijn werkzaamheden!

(Dani Heyvaert)